تیروئیدیت تحت حاد چیست و چگونه درمان می‌شود؟

اپیدمیولوژی:

تیروئیدیت تحت حاد به نام تیروئیدیت de Quervain تیروئیدیت گرانولوماتو و تیروئیدیت ویروسی نیز نامیده می‌شود. پیک شیوع این بیماری در ۵۰-۳۰ سالگی می‌باشد، خانم‌ها ۳ برابر بیشتر از آقایان مبتلا می‌گردند.

علائم بالینی:

بیمار غالبا با شکایت درد و بزرگی تیروئید مراجعه می‌نماید که گاهی با تب همراه است. در معاینه گواتر کوچک و شدیدا تندر که غیرقرینگی در آن شایع است مشاهده می‌گردد. بیمار ممکن است هیپو یا هیپرتیروئید باشد.

مطالعات آزمایشگاهی:

تست‌های فانکشنال تیروئید معمولا سه مرحله را پشت سر می‌گذارند

1- فاز تیروتوکسیک: در این مرحله میزان T3 و T4 افزایش و TSH کاهش می‌یابد.در این مرحله RAIU کاهش یافته است.

۲- فاز هیپوتیروئیدی: در این مرحله T4 کاهش یافته و TSH که در ابتدا کم بوده، تدریجا افزایش پیدا می‌کند و بعد از چند هفته فاز هیپوتیروئیدی رخ می‌دهد. در این مرحله Free T4 (و گا‌ها T3) کاهش یافته و TSH به میزان متوسطی بالا می‌رود. RAIU مجددا طبیعی شده و یا به علت افزایش TSH افزایش می‌یابد.

٣- فاز بهبود: در این مرحله هورمون‌های تیروئیدی و TSH طبیعی می‌شوند.

تشخیص تیروئیدیت تحت حاد با ESR بالا و پایین بودن جذب ید رادیواکتیو (RAIU کمتر از ۵٪) یا تکنسیوم 99m پرتکتتات تایید می‌شود.

تعداد WBC‌ها ممکن است افزایش یابند و آنتی بادی‌های تیروئیدی منفی هستند.

در صورت شک به وجود تیروئیدیت تحت حاد، FNA اندیکاسیون دارد.

درمان:

درمان تیروئیدیت تحت حاد با دوز بالای آسپیرین یا NSAID است. در صورت وجود علائم شدید یا موضعی یا سیستمیک باید گلوکوکورتیکوئید (پردنیزون mg۱۵ – ۴۰) اضافه شود. در این بیماران پزشک باید قبل از قطع درمان منتظر طبیعی شدن RAIU باشد. اکثر بیماران مبتلا به تیروئیدیت تحت حاد در آغاز با علائم هیپرتیروئیدی (با افزایش T4) مراجعه می‌کنند و باید توجه داشت در این مرحله تجویز دارو‌های ضد هیپرتیروئیدی به هیچ وجه جایز نیست.