لوسمی میلوژن حاد یا AML چیست؟ علائم و شیوه تشخیص و درمان

لوسمی میلوژنیک حاد (AML) سرطان خون و مغز استخوان است – بافت اسفنجی داخل استخوان که در آن سلول‌های خونی ساخته شده است.

کلمه “حاد” در لوسمی میلوژن حاد نشان دهنده پیشرفت سریع بیماری است. به آن لوسمی میلوژنیک می‌گویند زیرا بر گروهی از گلبول‌های سفید خون موسوم به سلول‌های میلوئیدی تأثیر می‌گذارد که به طور معمول به انواع مختلف سلول‌های خونی بالغ مانند گلبول‌های قرمز خون، گلبول‌های سفید خون و پلاکت تبدیل می‌شوند.

لوسمی میلوژنیک حاد به لوسمی میلوئید حاد، لوسمی میلوبلاستیک حاد، لوسمی گرانولوسیتی حاد و لوسمی حاد غیر لنفوسیتی نیز معروف است.

علائم لوسمی میلوژن حاد یا AML

علائم و نشانه‌های کلی مراحل اولیه لوسمی میلوژن حاد ممکن است علائم آنفولانزا یا سایر بیماری‌های شایع را تقلید کند.

علائم و نشانه‌های لوسمی میلوژن حاد عبارتند از:

• تب
• درد استخوان
• بی‌حالی و خستگی
• تنگی نفس
• پوست رنگپریده
• عفونت‌های مکرر
• کبودی آسان
• خونریزی غیر معمول، مانند خونریزی مکرر بینی و خونریزی از لثه

زمان مراجعه به پزشک در لوسمی میلوژن حاد یا AML

در صورت بروز علائم یا نشانه‌هایی که غیر معمول به نظر می‌رسند یا شما را نگران می‌کند، با پزشک وقت بگیرید.

علل لوسمی میلوژن حاد یا AML

لوسمی میلوژنی حاد زمانی رخ می‌دهد که یک سلول مغز استخوان دچار تغییر (جهش) در ماده ژنتیکی یا DNA آن می‌شود. DNA سلول حاوی دستورالعمل‌هایی است که به سلول می‌گوید چه کاری انجام دهد. به طور معمول، DNA به سلول می‌گوید که با سرعت معینی رشد کرده و در یک زمان معین بمیرد. در لوسمی میلوژن حاد، جهش‌ها به سلول‌های مغز استخوان می‌گویند که به رشد و تقسیم خود ادامه دهند.

هنگامی که این اتفاق می‌افتد، تولید سلول‌های خونی از کنترل خارج می‌شود. مغز استخوان سلول‌های نابالغ تولید می‌کند که به سلول‌های سفید خون لوکمیک موسوم به میلوبلاست تبدیل می‌شود. این سلول‌های غیر طبیعی قادر به عملکرد صحیح نیستند و می‌توانند سلول‌های سالم را ایجاد کرده و از بین ببرند.

هنوز مشخص نیست که جهش‌های DNA منجر به سرطان خون می‌شود، اما پزشکان عواملی را شناسایی کرده‌اند که خطر را افزایش می‌دهند.

عوامل خطر در لوسمی میلوژن حاد یا AML

عواملی که ممکن است خطر ابتلا به لوسمی میلوژن حاد (AML) را افزایش دهند عبارتند از:

• افزایش سن. خطر ابتلا به لوسمی میلوژن حاد با افزایش سن افزایش می‌یابد. لوسمی حاد میلوژنی بیشتر در بزرگسالان 65 سال به بالا شایع است.
• جنس شما مردان بیشتر از زنان به سرطان خون میلوژن حاد مبتلا می‌شوند.
• درمان قبلی سرطان افرادی که انواع خاصی از شیمی درمانی و پرتودرمانی را انجام داده‌اند ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به AML باشند.
• قرار گرفتن در معرض تابش. افرادی که در معرض سطوح بسیار بالایی از اشعه قرار دارند، مانند بازماندگان حادثه راکتور هسته‌ای، در معرض خطر افزایش AML هستند.
• قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خطرناک قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی مانند بنزن با خطر بیشتر AML مرتبط است.
• سیگار کشیدن. AML با دود سیگار، که حاوی بنزن و سایر مواد شیمیایی شناخته شده سرطان‌زا است، مرتبط است.
• سایر اختلالات خونی. افرادی که دارای اختلال خونی دیگری مانند میلودیسپلازی، میلوفیبروز، پلی سیتمی ورا یا ترومبوسیتمی بوده‌اند، بیشتر در معرض ابتلا به AML هستند.
• اختلالات ژنتیکی برخی از اختلالات ژنتیکی مانند سندرم داون با افزایش خطر AML همراه است.

بسیاری از افراد مبتلا به AML فاکتور‌های خطر شناخته شده‌ای ندارند و بسیاری از افرادی که دارای عوامل خطر هستند هرگز به سرطان مبتلا نمی‌شوند.

تشخیص لوسمی میلوژن حاد یا AML

آزمایش مغز استخوان کادر محاوره‌ای بازشو را باز کنید

ضربه نخاعی (سوراخ کمری) کادر محاوره‌ای بازشو را باز کنید

اگر علائم یا نشانه‌هایی از لوسمی میلوژن حاد دارید، پزشک ممکن است توصیه کند که آزمایشات تشخیصی را انجام دهید، از جمله:

• آزمایش خون. بیشتر افراد مبتلا به لوسمی میلوژن حاد دارای تعداد زیادی گلبول سفید، گلبول قرمز کافی و پلاکت کافی نیستند. اما گاهی اوقات سطح گلبول‌های سفید خون می‌تواند بسیار پایین باشد. وجود سلول‌های بلاست – سلول‌های نارس که به طور معمول در مغز استخوان یافت می‌شوند اما در خون گردش نمی‌کنند – یکی دیگر از شاخص‌های لوسمی میلوژن حاد است.
• آزمایش مغز استخوان. آزمایش خون می‌تواند نشان دهنده سرطان خون باشد، اما معمولاً برای تأیید تشخیص نیاز به آزمایش مغز استخوان است.

در حین بیوپسی مغز استخوان، از سوزن برای برداشتن نمونه‌ای از مغز استخوان استفاده می‌شود. معمولاً نمونه از استخوان لگن گرفته می‌شود. نمونه برای آزمایش به آزمایشگاه ارسال می‌شود.

• نمونه‌برداری از مایع نخاعی یا Lumbar puncture در شرایط خاص، ممکن است لازم باشد مقداری از مایع اطراف نخاع را برای بررسی وجود سلول‌های لوسمی خارج کنید. پزشک شما می‌تواند این مایع را با قرار دادن یک سوزن کوچک در کانال نخاعی در قسمت پایین کمرتان جمع‌آوری کند.
• آزمایش سلول‌های سرطانی در آزمایشگاه در آزمایشگاه، پزشکان سلول‌های لوسمی شما را آزمایش می‌کنند تا بهتر بفهمند جهش‌های ژنی موجود است. این می‌تواند به تعیین پیش آگهی و راهنمایی درمان شما کمک کند.

اگر پزشک شما به سرطان خون مشکوک است، ممکن است به پزشک متخصص سرطان خون (هماتولوژیست یا سرطان‌شناس پزشکی) ارجاع داده شوید.

تعیین زیرگونه AML 

اگر پزشک تشخیص دهد که شما مبتلا به AML هستید، ممکن است به آزمایشات بیشتری برای تعیین میزان سرطان و طبقه‌بندی آن در زیرگروه خاص AML نیاز داشته باشید.

زیرمجموعه AML شما بر اساس نحوه ظاهر شدن سلول‌های شما هنگام بررسی در زیر میکروسکوپ است. همچنین ممکن است از آزمایشات ویژه آزمایشگاهی برای شناسایی ویژگی‌های خاص سلول‌های شما استفاده شود.

زیرگونه AML شما تعیین می‌کند که کدام روش درمانی برای شما مناسب است. پزشکان در حال مطالعه این هستند که چگونه انواع مختلف درمان سرطان بر افراد با زیرگروه‌های مختلف AML تأثیر می‌گذارد.

تعیین پیش آگهی بیمار در لوسمی میلوژن حاد یا AML

پزشک از زیرگروه AML و سایر اطلاعات شما برای تعیین پیش آگهی و تصمیم‌گیری در مورد گزینه‌های درمانی شما استفاده می‌کند. انواع دیگر سرطان از مراحل عددی برای نشان دادن پیش آگهی و گسترش سرطان استفاده می‌کنند، اما هیچ مرحله‌ای از سرطان خون حاد میلوژنی وجود ندارد.

در عوض، جدی بودن وضعیت شما با موارد زیر تعیین می‌شود:

• زیرگروه AML
• سن شما
• سلامت کلی شما
• نتایج آزمایشات و روش‌های دیگر، مانند تعداد گلبول‌های سفید خون موجود در نمونه خون

درمان لوسمی میلوژن حاد یا AML

درمان سرطان خون حاد میلولی به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله زیر نوع بیماری، سن، سلامت کلی و ترجیحات شما.

به طور کلی، درمان به دو مرحله تقسیم می‌شود:

• درمان القایی بهبودی. هدف از مرحله اول درمان از بین بردن سلول‌های لوسمی در خون و مغز استخوان است. با این حال، القاء بهبودی معمولاً تمام سلول‌های لوسمی را از بین نمی‌برد، بنابراین برای جلوگیری از بازگشت بیماری به درمان بیشتری نیاز دارید.
• درمان تثبیت. این مرحله از درمان که پس از بهبودی یا درمان نگهدارنده نیز نامیده می‌شود، با هدف از بین بردن سلول‌های باقی مانده لوسمی انجام می‌شود. این برای کاهش خطر عود بسیار مهم تلقی می‌شود.

درمان‌های مورد استفاده در این مراحل عبارتند از:

• شیمی درمانی شیمی درمانی شکل اصلی درمان القایی بهبودی است، اگرچه می‌تواند برای تثبیت درمان نیز استفاده شود. شیمی درمانی از مواد شیمیایی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی در بدن شما استفاده می‌کند.

افراد مبتلا به AML عموماً در طول درمان شیمی درمانی در بیمارستان می‌مانند زیرا این دارو‌ها بسیاری از سلول‌های طبیعی خون را در روند از بین بردن سلول‌های لوسمی از بین می‌برند. اگر اولین چرخه شیمی درمانی باعث بهبودی نشود، می‌توان آن را تکرار کرد.

• درمان هدفمند. درمان‌های دارویی هدفمند بر ناهنجاری‌های خاص موجود در سلول‌های سرطانی تمرکز می‌کنند. با جلوگیری از این ناهنجاری‌ها، درمان دارویی هدفمند می‌تواند باعث مرگ سلول‌های سرطانی شود. سلول‌های لوسمی شما آزمایش می‌شوند تا ببینند آیا درمان هدفمند می‌تواند برای شما مفید باشد یا خیر. درمان هدفمند می‌تواند به تنهایی یا همراه با شیمی درمانی برای درمان القایی و تثبیت درمان استفاده شود.
• پیوند مغز استخوان. پیوند مغز استخوان، که پیوند سلول بنیادی نیز نامیده می‌شود، ممکن است برای تثبیت درمان استفاده شود. پیوند مغز استخوان با جایگزینی مغز استخوان ناسالم با سلول‌های بنیادی فاقد سرطان خون که مغز استخوان سالم را بازسازی می‌کند، به بازسازی سلول‌های بنیادی سالم کمک می‌کند.

قبل از پیوند مغز استخوان، شما دوز‌های شیمی درمانی یا پرتودرمانی بسیار بالایی دریافت می‌کنید تا مغز استخوان تولید‌کننده سرطان خون را از بین ببرید. سپس تزریق سلول‌های بنیادی را از یک اهدا‌کننده سازگار (پیوند آلوژنیک) دریافت می‌کنید.

اگر قبلاً در حال بهبودی بوده‌اید و سلول‌های بنیادی سالم خود را برداشته و برای پیوند بعدی ذخیره کرده‌اید، می‌توانید سلول‌های بنیادی خود را (پیوند اتولوگ) دریافت کنید.

• آزمایشات بالینی. برخی از افراد مبتلا به سرطان خون تصمیم می‌گیرند در آزمایشات بالینی ثبت نام کنند تا درمان‌های تجربی یا ترکیب جدیدی از درمان‌های شناخته شده را امتحان کنند.

پزشکی جایگزین در لوسمی میلوژن حاد یا AML

هیچ درمان جایگزینی در درمان سرطان خون حاد میلوژنی مفید واقع نشده است. اما برخی از درمان‌های مکمل و جایگزین ممکن است علائمی را که به دلیل سرطان یا درمان سرطان تجربه می‌کنید، تسکین دهد.

درمان‌های جایگزین که ممکن است به تسکین علائم کمک کند عبارتند از:

• طب سوزنی
• ورزش
• ماساژ دادن
• مراقبه
• فعالیت‌های آرامش بخش، از جمله یوگا و تای چی

مقابله و پشتیبانی در لوسمی میلوژن حاد یا AML

لوسمی میلوژنیک حاد یک نوع سرطان تهاجمی است که به طور معمول نیاز به تصمیم‌گیری سریع دارد. این امر باعث می‌شود افراد با تشخیص جدیدی در مورد بیماری که ممکن است هنوز آن را درک نکرده باشند، روبرو شوند. در اینجا چند نکته برای مقابله با آن‌ها آمده است:

• به اندازه کافی یاد بگیرید تا در مورد مراقبت خود تصمیم بگیرید. اصطلاح “سرطان خون” می‌تواند گیج‌کننده باشد زیرا به گروهی از سرطان‌ها اطلاق می‌شود که شباهت چندانی ندارند به جز این که بر مغز استخوان و خون تأثیر می‌گذارند. شما می‌توانید زمان زیادی را برای تحقیق در مورد اطلاعاتی که در مورد نوع سرطان خون شما صدق نمی‌کند، هدر دهید. برای جلوگیری از این امر، از پزشک خود بخواهید تا آنجا که ممکن است اطلاعات بیشتری در مورد بیماری خاص شما بنویسد. سپس بر این اساس جستجوی اطلاعات خود را محدود کنید.

قبل از هر نوبت س سولاتی را برای پزشک خود بنویسید و در کتابخانه محلی خود و در اینترنت به دنبال اطلاعات باشید. منابع خوب شامل موسسه ملی سرطان، انجمن سرطان آمریکا و انجمن لوسمی و لنفوم است.

• به خانواده و دوستان تکیه کنید. صحبت درباره تشخیص شما ممکن است دشوار باشد و هنگام به اشتراک گذاشتن اخبار، احتمالاً با واکنش‌های متفاوتی روبرو خواهید شد. اما صحبت در مورد تشخیص شما می‌تواند مفید باشد. بنابراین، سرازیر شدن کمک‌های عملی که اغلب نتیجه می‌دهد نیز می‌تواند.
• مراقب خودت باش. گرفتار شدن در آزمایش‌ها، روش‌های درمانی و روش‌های درمانی آسان است. اما مراقبت از خود مهم است، نه فقط سرطان. سعی کنید برای یوگا، آشپزی یا سایر سرگرمی‌های مورد علاقه خود وقت بگذارید.

آماده شدن برای ویزیت پزشکی در لوسمی میلوژن حاد یا AML

اگر علائم و نشانه‌هایی دارید که شما را نگران می‌کند، با پزشک خانواده خود قرار ملاقات بگذارید. اگر پزشک مشکوک است که ممکن است به سرطان خون مبتلا باشید، به احتمال زیاد به پزشک متخصص بیماری‌های سلول‌های خونی (هماتولوژیست) ارجاع داده می‌شوید.

از آنجا که قرار ملاقات‌ها می‌تواند مختصر باشد، و از آنجا که اغلب اطلاعات زیادی برای بحث وجود دارد، ایده خوبی است که آماده باشید. در اینجا برخی از اطلاعات به شما کمک می‌کند تا آماده شوید و بدانید که از پزشک خود چه انتظاری دارید.

آنچه شما می‌توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار اطلاع داشته باشید. در زمان قرار ملاقات، حتماً از خود بپرسید که آیا لازم است کاری را از قبل انجام دهید، مانند محدود کردن رژیم غذایی خود.
• هرگونه علائمی را که تجربه می‌کنید بنویسید، از جمله علائمی که ممکن است به دلایلی که قرار ملاقات را تعیین کرده‌اید بی‌ربط به نظر برسد.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید.
• لیستی از تمام دارو‌ها، ویتامین‌ها یا مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید تهیه کنید.
• همراه خانواده یا دوست خود باشید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعات ارائه شده در طول قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می‌کند ممکن است چیزی را که فراموش کرده‌اید یا فراموش کرده‌اید به خاطر بیاورد.
• سوالاتی را که می‌خواهید از پزشک خود بپرسید بنویسید.

زمان شما با پزشک شما محدود است، بنابراین تهیه لیستی از سوالات می‌تواند به شما کمک کند از وقت خود بیشتر استفاده کنید. در صورت اتمام زمان سوالات خود را از مهمترین تا کم اهمیت‌تر ذکر کنید. در مورد لوسمی میلوژن حاد، برخی از سوالات اساسی که باید مطرح شوند عبارتند از:

• چه چیزی به احتمال زیاد باعث علائم یا وضعیت من می‌شود؟
• علل احتمالی دیگر علائم یا وضعیت من چیست؟
• چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟
• بهترین روش عمل چیست؟
• جایگزین روش اولیه‌ای که پیشنهاد می‌کنید چیست؟
• من این شرایط دیگر سلامتی را دارم. چگونه می‌توانم آن‌ها را به بهترین شکل با هم مدیریت کنم؟
• آیا محدودیت‌هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
• آیا باید نظر دوم را جویا شوم؟ هزینه آن چقدر است و آیا بیمه من آن را پوشش می‌دهد؟
• آیا جایگزینی کلی برای دارویی که تجویز می‌کنید وجود دارد؟
• آیا بروشور یا سایر مواد چاپی وجود دارد که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت‌هایی را توصیه می‌کنید؟
• چه چیزی تعیین می‌کند که آیا باید برای ملاقات بعدی برنامه‌ریزی کنم؟

علاوه بر سوالاتی که آماده کرده‌اید تا از پزشک خود بپرسید، از پرسیدن سوالات دیگر دریغ نکنید.

چه انتظاری از پزشک خود داشته باشید

به احتمال زیاد پزشک تعدادی سوال از شما می‌پرسد. آماده بودن برای پاسخگویی به آن‌ها ممکن است به شما فرصت دهد تا بعداً نکات دیگری را که می‌خواهید به آن‌ها بپردازید، پوشش دهید. ممکن است پزشک شما بپرسد:

• اولین بار چه زمانی علائم را تجربه کردید؟
• آیا علائم شما مداوم بوده یا گاه به گاه؟
• علائم شما چقدر شدید است؟
• به نظر می‌رسد چه چیزی علائم شما را بهبود می‌بخشد؟
• به نظر می‌رسد چه چیزی علائم شما را بدتر می‌کند؟

آنچه می‌توانید در این بین انجام دهید

از فعالیت‌هایی که علائم و نشانه‌های شما را بدتر می‌کند خودداری کنید. به عنوان مثال، اگر احساس خستگی می‌کنید، سعی کنید این کار را راحت کنید.