فیلم توپ‌های خشم – نقد، تحلیل و خلاصه داستان – Balls of Fury 2007
کارگردان: رابرت بن گارانت. بازیگران: دن فوگلر، کریستوفر واکن، جرج لوپز، رابرت پاتریک، مگی کیو و جیمز هانگ. 90 دقیقه.
توپ‌های خشم ترکیب غریب و غیر منتظره‌ای است از ورزش پینگ پونگ، هنر رزمی کانگ فو و البته مگی کیو. اما مشکل توپ‌های خشم، مسخره بودن این ترکیب نیست. فیلم به هر حال قصد شوخی با فیلم‌های کلیشه‌ای از نوع هنرهای رزمی را دارد و برای خنداندن تماشاگر می‌تواند با هر چیزی – هر چقدر غریب که باشد – شوخی کند. مشکل اصلی این فیلم کندی و خنده دار نبودن اکثر قسمت‌هایش است. توپ‌های خشم به معنای واقعی کلمه فیلم خنک و بی مزه‌ای است.
فیلم برای ایجاد پارودی به سراغ یکی از مایه‌های اصلی داستانی فیلم‌های کاراته‌ای دهه‌های هفتاد و هشتاد میلادی رفته است. در این فیلم‌ها که عمدتاً دارای شاخص‌های تولیدی پایینی بودند، همیشه یک خدایگان جنایت و تبهکاری وجود دارد که گروهی از قهرمان‌های کاراته را گرد هم می‌آورد تا آنها را در مسابقات مرگبار زیرزمینی غیرقانونی شرکت دهد. هدف از برپایی این مسابقات دو چیز بود: قمارهای کلان و سرگرم شدن از راه کشتن. و البته قهرمان فیلم هم معمولاً انگیزهٔ بسیار زیادی برای انتقام گیری داشت چون برادر یا پدر یا یکی از کس و کارهایش قبلاً توسط «خدایگان جنایت» قربانی شده بود، و نهایتاً فیلم با یک صحنهٔ نبرد نهایی بین دو قطب اصلی خیر و شر به اتمام می‌رسید.
در فیلم توپ‌های خشم، قهرمان قصه یک پینگ پونگ باز چاق و تپل به اسم رندی دیتونا (دن فوگلر، برندهٔ جایزهٔ تئاتری تونی) است. ما ابتدا رندی را در مسابقات المپیک 1988 می‌بینیم. رندی جوان در مسابقهٔ نهایی برای کسب مدال طلا با یک ورزشکار شیطان صفت آلمان شرقی (توماس لنون، که یکی از فیلمنامه نویسان فیلم نیز هست) مسابقه می‌دهد. رندی در این مسابقه بدجوری شکست می‌خورد. پدر رندی که روی پیروزی پسرش شرط بندی کلانی کرده، می‌بازد و کمی بعد توسط گروهی از قماربازان آسیایی کشته می‌شود.
حالا مدت‌ها از آن زمان گذشته است. رندی در حال حاضر در یک باشگاه شبانه در لاس وگاس آمریکا با استفاده از توپ و راکت حرکات نمایشی نازل انجام می‌دهد و وضع بسیار ناگواری دارد. در همین هنگام یک مامور FBI (جرج لوپز) از راه می‌رسد و استعدادهای رندی را کشف می‌کند. این مامور اقدام به استخدام رندی می‌کند تا به کمک وی بتواند آقای فنگ (کریستوفر واکن) را دستگیر کنند. فنگ، اعجوبهٔ سابق پینگ پونگ است که حالا به برگزاری مسابقات مرگبار غیرقانونی رو آورده. و البته از قضای روزگار این آقای فنگ همان کسی است که پدر رندی را به قتل رسانده بود. رندی باید در قالب یک پینگ پونگ باز حرفه‌ای وارد دنیای زیرزمینی فنگ شود. اما او در حال حاضر از حیث بدنی آماده نیست و به همین دلیل نزد یک استاد کور (جیمز هونگ) می‌رود تا به اوج آمادگی در ورزش پینگ پونگ دست یابد. این استاد ضمناً برادر زاده‌ای به اسم مگی (مگی کیو) دارد که هم استاد پینگ پونگ است و هم استاد هنرهای رزمی. به این ترتیب رندی توانایی‌های رزمی خود را به حداکثر می‌رساند. سپس رندی و مامور FBI قدم به مسابقات مرگباری می‌گذارند که در درون مخفیگاه تودرتوی آقای فنگ برگزار می‌شود و …
به باور من جالب‌ترین نکتهٔ فیلم حضور کریستوفر واکن است. همانطور که می‌دانید واکن طی سال‌های گذشته به خاطر ایفای انبوهی از نقش‌های مکمل عجیب و غریب و بامزه، شهرتی افسانه‌ای برای خود دست و پا کرده است. دیدن واکن در قالب یک آسیایی بدذات، جالب و خنده دار است، هر چند که وی را در زیر یک گریم سنگین به دشواری می‌توان تشخیص داد. رابرت بن گارانت، کارگردان توپ‌های خشم، یکی از نویسندگان رنو 911 است. وی در نگارش فیلمنامهٔ توپ‌های خشم نیز مشارکت داشته اما باید اذعان کرد که کار نوشتاری وی در رنو 911 به مراتب بهتر از توپ‌های خشم بود. کار دیگر گارانت، کارگردانی فیلم شبی در موزه، با بازیگری بن استیلر، است که این فیلم نیز در مجموع بهتر از توپ‌های خشم بود.
