فیلم روباه و سگ شکاری – نقد، بررسی و خلاصه داستان – The Fox and the Hound (1981)

محصول : والت دیزنی
کارگردان : آرت استیونز، تد برمن و ریچارد ریچ.
فیلمنامه‌نویس : لاری کلمنس، برمن، پیتر یانگ، استیو هالت، دیوید میچنر، برنی ماتینسن، ارل کِرِس و ونس گِری، برمبنای رمانی نوشته دانیل پ. مانیکس.
فیلمبردار : –
نوع فیلم : رنگی، ۸۳ دقیقه. نقاشی متحرک.

صداها: میکی رونی، کورت راسل، پرل بِیلی، جک آلبرتسن، سندی دانکن، جنت نولان، پت باترام، جان فیدلر، جان مک‌اینتایر، دیک باکالیان، کوری فلدمن و کیت میچل.

«تاد» (میچل) یک بچه روباه است که مادرش او را رها کرده و پیرزنی، «ویدو توئید» (نولان)، نگه‌داری او را به‌عهده گرفته است. از طرفی «ایمس اسلید» (آلبرتسن)، همسایه «ویدو توئید» که یک شکارچی است، نیز توله‌سک شکاری به‌نام «کاپر» (فلدمن) را خریده است. بچه‌روباه و توله‌سگ خیلی زود با هم دوست می‌شوند، تا اینکه «کاپر» مجبور می‌شود با صاحبش و سگ پیری به نام «رئیس» (باترام) برای یادگیری وظایفش به‌عنوان سگ شکاری از انجا برود. بهار بعد که «کاپر» (راسل) باز می‌گردد، «تاد» (رونی) یک روباه بالغ شده است.

در یک شکار، «رئیس» و «کاپر»، «تاد» را تعقیب می‌کنند و او از روی خطوط راه‌آهن فرار می‌کند، ولی «رئیس» در اثر برخورد با قطار مجروح می‌شود و «کاپر»، «تاد» را به‌خاطر این واقعه سرزنش می‌کند. «ویدو توئید» که فهمیده «تاد» باید زندگی در طبیعت را فرا بگیرد، او را آزاد می‌کند. در اینجا «مامان بزرگ» (بیلی)، یک جغد پیر، به کمکش می‌آید و او را با روباه ماده‌ای به نام «ویکسی» (دانکن) آشنا می‌کند. اما «ایمس» که به‌دنبال او است، در حین تعقیب با یک خروس سیاه بزرگ رودررو می‌شود و «کاپر» نیز که برای کمک به صاحبش جلو می‌رود، زخمی می‌شود. «تاد» با شنیدن ناله‌های دوستش، به سراغ‌شان می‌رود، با خرس درگیر می‌شود و دوتائی به درون جریان خروشان آب می‌افتند. بعدتر وقتی «تاد» از آب بیرون می‌آید، با «ایمس» اسلحه به دست روبه‌رو می‌شود اما «کاپر» بین‌شان می‌ایستد و بالاخره شکارچی تسلیم می‌شود. حالا «کاپر» و «تاد» می‌دانند که دوستان ابدی هم هستند.

با این که ولفگانگ رایترمن بر ساخته شدن روباه و سگ شکاری نظارت کامل داشته است اما فیلم به‌طور عمده کار نقاشانی به شمار می‌آید که پس از مرگ والت دیزنی به خدمت کمپانی درآمدند. مضمون فیلم بیشتر مناسب ژانر «داستان‌های حیواناتِ» کمپانی به‌نظر می‌آید (چیزی مثل سفر باور نکردنیِ فلچر مارکل، 1963) و انتخاب قالب نقاشی متحرک برای آن مزیتی به‌شمار نمی‌آید. چرا که هیچ یک از شخصیت‌های اصلی «زنده» عمل نیاومده‌اند.

شوخی‌ها نیز اندک و با فاصله‌های بسیار از یکدیگر عرضه می‌شوند. با این همه، فیلم از لحاظ تجاری و انتقادی نسبت به تمام فیلم‌های بلند نقاشی متحرک که کمپانی پس از مرگ دیزنی تولید می‌کند با استقبال بیشتری روبه‌رو می‌شود.