فیلم قاصدان – نقد، تحلیل و خلاصه داستان – The Messengers
کارگردان: دنی پنگ و اوشیو پنگ. بازیگران: کریستن استوارت، دیلان مک درموت، پنه لوپه آن میلر و جان کوربت. 90 دقیقه.
روی سولومون (دیلان مک درموت) و همسرش دنیس سولومون (پنه لوپه آن میلر) در پی حوادث ناراحت کننده‌ای که در شیکاگو برایشان رخ داده، عازم منطقهٔ دورافتاده‌ای در داکوتای شمالی می‌شوند. وی که تسلط کاملی بر خانواده‌اش دارد، تصمیم گرفته زندگی در این منطقهٔ دورافتاده باعث اصلاح رفتار دختر نوجوانش، جس (کریستن استوارت)، بشود. پدر در صحنه‌ای از فیلم به دخترش می‌گوید: «آمدن به اینجا از برای تنبیه تو نیست، بلکه از این طریق قصد داریم شروع تازه‌ای را تجربه کنی.» جس بیچاره چاره‌ای جز تحمل ندارد. او همهٔ دوستان خود را پشت سر گذاشته و حالا تک و تنها باید در این خانهٔ ترسناک زندگی کند. جس رابطهٔ چندان خوبی با مادرش ندارد و در اکثر اوقات با او جر و بحث می‌کند. پدر در فکر این است که مزرعهٔ متروک گل آفتابگردان را احیا کند. جس به همراه پدر عازم شهر می‌شوند. پدر وسایل و امکانات لازم برای احیای مزرعه را به دست می‌آورد. جس هم با پسری به اسم بابی (داستین میلیگان) آشنا می‌شود. پدر با یاری گرفتن از مرد مرموزی به اسم جان برول (جان کوربت) وضع مزرعه را روبه راه می‌کند. در همین زمان حوادث عجیبی در خانه به وقوع می‌پیوندد. بن (تئودور ترنر) برادر کوچکتر جس موجودات ارواحی عجیب و غریبی را می‌بیند. جس هم تدریجاً حضور این ارواح و اشباح را حس می‌کند. جس قضیه را با پدر و مادرش مطرح می‌کند اما آنها توجهی نشان نمی‌دهند و …
قاصدان چند عنصر اصیل دارد که در دل فیلم گم شده است. فضاسازی و حس جدا افتادگی‌ای که فیلمساز به وجود آورده، چشمگیر و تأثیرگذار است اما این عناصر عملاً تلف شده‌اند زیرا طرح داستانی درست و حسابی‌ای وجود ندارد. به رغم عنوان فیلم، اشباح و ارواح قصه هیچ پیامی برای عرضه کردن ندارند و اصلاً حضورشان توجیه‌پذیر نیست. به هر حال نباید فراموش کرد که تماشاگر برای هر چیزی که روی پرده می‌بیند، توضیح و دلیل روشنی می‌طلبد. اما بدترین ویژگی فیلم، روشها و تاکتیک‌هایی است که فیلمساز برای تولید ترس استفاده کرده است. این تاکتیک‌ها به شدت کهنه، تکراری و نخ‌نماست. همهٔ هنر سازندگان فیلم درایجاد لحظات «بوو!» (یا به عبارت دیگر ترساندن ناگهانی تماشاگر) خلاصه شده است. این نوع ترس آفرینی شبیه آن است که پشت دیوار بایستید و یکدفعه جلوی رفیق‌تان بپرید و جیغ بکشید. البته طرف می‌ترسد اما اگر این کار را چند بار پشت سر هم تکرار کنید، تأثیر ترس آفرینِ خود را از دست می‌دهد. قاصدان، از اول تا آخر، پر از لحظات «بوو!» است. نتیجه این که بعد از دو سه بار «ترسیدن»، نه تنها دیگر نمی‌ترسید بلکه تلاشهایی این چنینی فیلمساز باعث خنده‌تان می‌شود. با این حال، سی دقیقهٔ پایانی فیلم واقعاً شما را مبهوت می‌کند. در این سی دقیقه ناگهان قصهٔ فرعی یک قاتل مطرح می‌شود. انگار وجود ارواح خبیث برای ترساندن خلق ا.. کافی نبوده است!
پایان‌بندی فیلم به شدت نومید کننده است. این پایان بندی هیچ توجیه قانع کننده‌ای برای حوادث قصه ارایه نمیکند. برای مثال، ما پی نمی‌بریم این موجودات ترسناک چه فایده‌ای از ترساندن جس می‌برند و اصلاً هدفشان چیست. برادران پنگ، سازندگان فیلم قاصدان، به جای پاسخگویی به این پرسش‌ها همهٔ انرژی خود را صرف زهره ترک کردن تماشاگر کرده‌اند! قاصدان اولین فیلم آمریکایی این دو برابر هنگ کنگی است. برادران پنگ اگر فیلمنامهٔ بهتری در اختیار داشتند قطعاً فیلم بهتری ارایه می‌کردند. نشانه‌هایی از توانایی‌های بالقوهٔ این دو برادر در قاصدان پیداست. فیلم بعضاً تک صحنه‌های گیرا و جالبی دارد. ارواح فیلم، برای مثال، واقعاً ظاهر ترسناکی دارند. اما افسوسی که این معدود عناصر خوب به طرح داستانی‌ای خدمت می‌کنند که سرتا پا ناقص و پر ایراد است.
