چه زمانی گوشت مصنوعی تولید شده در آزمایشگاه‌ها را خواهیم خورد؟
صنایع تولید پروتئین در یک دوراهی قرار دارد. از یک سو، تقاضای جهانی برای پروتئین حیوانی هرگز اینقدر زیاد نبوده. از سوی دیگر، گوشت و لبنیات در حال حاضر، مستقیم و غیرمستقیم منجر بحران تغییرات اقلیمی شده‌اند و در حال نابودی منابع طبیعی و کشاورزی ما هستند. ما می‌دانیم که اکوسیستم‌های زمین دیگر نمی‌توانند از عهده تامین این روند سنتی کشاورزی و تولید گوشت، برآیند.
تولید پروتئین گیاهی رشد سریعی را تجربه کرده است، اما چون تولید پروتئین حیوانی پرشتاب‌تر بوده، سهم آن در بازار کوچک شده است.
بیایید با مفهومی به نام کشاورزی سلولی آشنا شویم. کشاورزی سلولی مجموعه ای از فناوری‌ها و رویکرد‌هایی را در بر می‌گیرد که مواد غذایی و سایر محصولاتی را که معمولاً از گیاهان و حیوانات تهیه می‌شود، مثل پروتئین‌های لبنی، پروتئین‌های تخم مرغ، شکلات، عسل، گوشت قرمز، مرغ، غذا‌های دریایی، چرم، ابریشم و موادی از جمله شیرین‌کننده‌ها و طعم دهنده‌ها دیگر از منابع سنتی تامین نشوند و با دانش مهندسی زیستی از منابع دیگر مانند محیطهای کشت سلولی و مخمری تامین شوند.
کشاورزی سلولی در سال 2013 زمانی که محقق مهندسی بافت، مارک پست Mark Post ، اولین همبرگر ساخته شده در اصطلاحا لوله آزمایش را تولید کرد ، مورد توجه عموم قرار گرفت. این نمونه اولیه صد‌ها هزار دلار قیمت داشت ، اما امروزه می‌توان همان میزان محصول را با حدود 10 یورو یا 15 دلار ساخت.
در دو سال گذشته، ده‌ها شرکت در سنگاپور و کالیفرنیای آمریکا و برخی کشورهای دیگر ایجاد شده‌اند تا محصولات مصرفی را تقریباً از نظر بیولوژیکی مشابه محصولاتی که به طور سنتی از گیاهان و حیوانات تهیه می‌شوند، تولید کنند. تعدادی از این محصولات در حال حاضر در رستوران‌ها و قفسه‌های سوپرمارکت‌ها هستند.
شرکت لبنیات کشاورزی سلولی پرفکت دی، پروتئین‌های لبنی را در بیورآکتور‌ها (زیست واکنشگرها) با استفاده از مخمر می‌سازد، مانند آبجوی دست ساز!
یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های مواد غذایی گیاهی، Impossible Foods، از هِم (آهن متصل به پروتئین) سویا مشتق‌شده سلولی در همبرگر خود استفاده می‌کند. این محصول وارد برگر کینگ هم شده و آنها به تازگی 500 میلیون دلار سرمایه بیشتر برای افزایش تولید جمع‌آوری کرده‌اند.
استارت‌آپ فناوری غذایی Eat Just پروتئین‌های مرغ تولید شده از طریق کشاورزی سلولی را با مواد گیاهی مخلوط می‌کند تا شبیه به گوشت مرغ شوند.
برخی از فناوری‌های فعلی کشاورزی سلولی از سلول‌های بنیادی حیوانی بهره می‌برند. بنابراین این محصولات لزوماً گیاهی نیستند و بنابراین ممکن است به دلایل فرهنگی، مذهبی یا رژیم غذایی توسط مصرف‌کنندگان پذیرفته نشوند.
با این حال، پتانسیل بسیار زیادی برای کاهش مصرف آب، انرژی، استفاده از زمین و کاهش گاز‌های گلخانه‌ای وجود دارد. گرچه بحث‌هایی در مورد میزان منافع زیست‌محیطی مورد انتظار وجود دارد، خوش‌بین‌ها بر این باورند که واکنشگرهای زیستی با طراحی دقیق با استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر، پایدارتر از بسیاری از سیستم‌های دامی جهان خواهند بود.
ژنومیکس انتاریو، همراه با محققان موسسه غذا و کشاورزی در دانشگاه فریزر ولی، گزارشی را تهیه کرد که نقش بالقوه کشاورزی سلولی در کانادا را بررسی کرد. این گزارش نشان می‌دهد که کشاورزی سلولی می‌تواند صنعتی 12.5 میلیارد دلاری در کانادا شود، همچنین می‌تواند تا 142000 شغل جدید ایجاد کند.
برای تحقق بخشیدن به پتانسیل صنعت کشاورزی سلولی، ما باید از تحقیق و توسعه حمایت کنیم، فرهنگ راه‌اندازی کارآفرینی را تقویت کنیم و چارچوب‌های نظارتی شفاف برای روش‌های جدید تولید مواد غذایی ایجاد کنیم.
گزارش ژنومیکس انتاریو سه توصیه برای کمک به این بخش برای پیشرفت در کانادا ارائه داده که البته می‌تواند در مورد دیگر کشورها هم صادق باشد:
1. اول، ما به یک چشم انداز و استراتژی ملی برای صنعت کشاورزی سلولی کانادا نیاز داریم. برای تبدیل شدن به یک رهبر جهانی، داشتن یک پایه فکری که بتواند نوآوری را تشویق کند و حمایت کند، ضروری است.
2. دوم، ما باید یک چهارچوب نظارتی روشن و شفاف برای محصولات کشاورزی سلولی تولید شده در کانادا و خارج از کشور ایجاد کنیم. این باید بر اساس فرآیند‌های نظارتی موجود با حفظ بالاترین استاندارد‌های ایمنی و تغذیه‌ای مواد غذایی و همچنین ترویج توسعه پایدار باشد.
3. سوم، ما باید از سازوکار‌های تحقیق و توسعه تجاری حمایت کنیم. تشویق مشارکت‌های دولتی و خصوصی، همکاری در سرمایه‌گذاری دولتی و خصوصی، توسعه زیرساخت‌ها و حمایت از آموزش همگی ضروری هستند.
منبع: inverse
