بزرگترین زیردریایی تاریخ به سمت کارخانه‌های بازیافت و اسقاط روسی می‌رود
بعد از آن همه داستان و وحشت و گزارش در مورد جنگ سرد، حالا بزرگترین زیردریایی عمرش تمام شده و رهسپار دیار عدم می‌شود! به گزارش خبرگزاری دولتی روسیه تاس ، زیردیایی دیمیتری دونسکوی، اولین زیردریایی غول پیکر تایفون و آخرین زیردریایی کلاس تایفون که هنوز در خدمت است، رسماً از رده خارج شد.
شاهکار‌های مهندسی‌ای هستند که رکورد شکن می‌شوند، آن هم با اختلاف زیاد. زیردریایی‌های کلاس تایفون روسیه، با جابجایی 48000 تن، آنقدر بزرگ بودند که نه‌تنها از نظر استاندارد‌های زیردریایی هیولا بودند، بلکه تناژ آنها به تناژ ناو جنگی آلمانی بیسمارک در جنگ جهانی دوم نزدیک بود.
تایفون با 175 متر و ارتفاع 23 متر، یک وسیله جنگی غیرقابل انکار بود. از زمانی که در سال 1981 وارد خدمت شد، بسیاری از اسرار آن تا پایان جنگ سرد در دهه 1990 فاش نشدند و معماگونه بود.
در این میان، الهام بخش فیلم هیجان‌انگیز The Hunt For Red October بود. در این فیلم می‌بینیم که زیردریایی دچار مشکل رآکتور هسته‌ای‌اش می‌شود. زیردریایی در جوار یک ناو آمریکایی است و هر آن امکان دارد خودش را به همراه ناو آمریکایی منفجر کند و آغازگر یک حنگ جهانی شود. مثل داستان چرنوبیل این بار هم برخی از تمهیدات ایمنی زیردریایی ناقص هستند و چاره نمی‌ماند جز فداکاری پرسنل زیردریایی برای پیشگیری از یک فاجعه.
نسل تایفون واقعی در دهه 1970 متولد شد، زیرا اتحاد جماهیر شوروی به زیردریایی‌های با توان حمل موشک بالستیک هسته‌ای جدید کلاس اوهایو نیروی دریایی ایالات متحده می‌خواست واکنش نشان دهد، که میزان حمل تسلیحات زیردریایی‌های قدیمی Polaris را از 16 به 24 فروند افزایش می‌داد و می‌توانست موشک‌های جدید Trident II را هم حمل می‌کرد.
علاوه بر این، زیردریایی‌های موشکی نیروی دریایی شوروی توسط نیرو‌های شکار زیردریایی ناتو که به طور فزاینده‌ای کارآمد می‌شدند، محاصره می‌شدند و آنها در اقیانوس منجمد شمالی، زیر پوشش یخی، چاره‌ای جز مخفی شدن نداشتند.
برای مقابله با این چالش‌ها، زیردریایی پروژه 941 آکولا، با نام رمز ناتو تایفون، طراحی شد. هدف آن زدن اولین ضربه در جنگ هسته‌ای بین شرق و غرب نبود، بلکه به عنوان یک ذخیره استراتژیک هسته‌ای عظیم بود که شوروی می‌توانست در حمله دوم از آن استفاده کند.
این زیردریایی باید می‌توانست در زیر یخ، هزاران مایل دورتر از اهداف خود عمل کند و 200 کلاهک جنگی را بر اساس فرمان رها کند. این به معنای شکستن رکورد R-39 SLBM (موشک بالستیک زیردریایی) بود که 84 تن وزن داشت و 10 کلاهک با قدرت انفجاری تا 200 کیلوگرم حمل می‌کرد.
پس باید یک زیردریایی بسیار بزرگ ساخته می‌شود. زیردریایی ای که در زیر پوشش بیرونی پهن و مسطح آن طراحی خلاقانه‌ای را پنهان می‌کرد. به جای یک بدنه فشاری، تایفون چندین بدنه داشت. در طرفین دو بدنه موازی وجود داشت. بالای این‌ها و زیر بادبان بزرگ بدنه سومی قرار داشت که مرکز فرماندهی را در بر می‌گرفت و در ناحیه کمان، بدنه چهارمی قرار داشت که اتاق اژدر بود. در قسمت جلو بین بدنه‌های موازی 20 لوله موشک قرار داشت. همه این‌ها محکم به هم متصل شده بودند و برای استحکام بیشتر، تیتانیوم را در طرح گنجانده بودند.
تایفون که توسط دو راکتور هسته‌ای آب تحت فشار OK-650 واقع در قسمت عقبی نیرو می‌گیرد، می‌توانست بیش از 120 روز در دریا بماند تا اینکه برای تأمین منابع و تعویض خدمه به بندر بازگردد.
با وجود تعداد زیاد افراد خدمه، تایفون به طرز قابل توجهی راحت بود، با سالن‌های جادار، پوشش‌های چوبی و حتی یک استخر.
یک واقعیت گیج‌کننده در مورد تایفون این بود که موشک‌های کمتری نسبت به زیردریایی‌های کلاس اوهایو حمل می‌کرد. این به این دلیل بود که رهبری شوروی در زمان ساخت زیردیایی‌ها محدودیت‌های پیمان کنترل تسلیحات را پیش‌بینی می‌کرد و تمایلی به سازگاری با تغییرات لحظه آخری نداشت.
با این همه تاثیر راهبردی قوی این زیردریایی جای سوال هم داشت. هنگام بیرون آمدن از سطح، شناور، توانکافی برای شکستن یخ نسبتاً نازک داشت، اما یخ در قطب شمال هنوز برایش بسیار ضخیم بود. این یک مشکل بزرگ ایجاد کرد، با گزارش‌هایی مبنی بر اینکه سطح عرشه با صفحات یخی بزرگ پوشانده شده و دریچه‌های موشک باز نشد.
دیمیتری دونسکوی آخرین تایفون از شش تایفون است که ساخته شد و ساخت هفتمین فروند آنها در وسط کار لغو شد. پس از پایان جنگ سرد، ناوگان تایفون چیزی شبیه به یک سیستم تسلیحاتی بدون مأموریت شد. نگهداری و بازسازی زیردریایی‌ها آنقدر گران بود که دولت روسیه به این نتیجه رسید که ساخت زیردیایی‌های جدید و مدرن‌تر ارزان‌تر است.
و حالا این زیردیایی در انتظار اسقاط شدن است و روزهای پس از مرگ را باید طی کند.
منبع: تاس
