زندگینامه جو پشی و حقایقی در مورد زندگی او

جو پشی بازیگر، کمدین و موزیسین آمریکایی متولد 9 فوریه 1943 در نیوآرک، نیوجرسی است. او کار خود را به عنوان یک بازیگر کودک در تلویزیون آغاز کرد و سپس اولین فیلم خود را در درام جنایی کم‌هزینه «مجموعه‌کننده مرگ» در سال 1976 بازی کرد. او در ادامه با بازی در فیلم‌های مارتین اسکورسیزی «گاو خشمگین» (1980)، «رفقای خوب» (1990) و «کازینو» (1995) تحسین منتقدان را به دست آورد.

پشی به خاطر شخصیت‌های عاقلانه و عاقلانه و توانایی‌اش در بازی در نقش‌های کمدی و دراماتیک معروف است. او برای بازی در نقش تامی دویتو خشن و غیرقابل پیش بینی در فیلم «رفقای خوب» برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.

جو پشی علاوه بر حرفه بازیگری، چندین آلبوم به عنوان خواننده و ترانه سرا منتشر کرده است و با هنرمندانی مانند فرانک وینسنت و چهار فصل همکاری داشته است. او در سال 1999 اعلام بازنشستگی از بازیگری کرد، اما در سال 2019 با ایفای نقش مکمل در فیلم «ایرلندی» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی به سینما بازگشت.

پشی در یک خانواده ایتالیایی-آمریکایی به دنیا آمد و در محله Belleville نیوآرک بزرگ شد. او دبیرستان را رها کرد تا به شغل نمایشی بپردازد.

پشی قبل از ایفای نقش‌های مهمش در فیلم‌ها، در دهه 1960 در برنامه‌های متنوع تلویزیونی “نمایش کمدی” حضور داشت و در چندین فیلم و برنامه تلویزیونی کم‌هزینه ظاهر شد.

پشی به خاطر همکاری با کارگردان مارتین اسکورسیزی که با او در چندین فیلم از جمله “گاو خشمگین”، “رفقای خوب”، “کازینو” و “ایرلندی” کار کرده است، شناخته شده است.

پشی علاوه بر جایزه اسکار برای «رفقای خوب»، برای بازی در فیلم «وینی من عموزاده» (1992) نامزد جایزه گلدن گلوب نیز شده است.

پشی همچنین به عنوان تهیه کننده و فیلمنامه نویس کار کرده است و یکی از تهیه کنندگان نمایش تلویزیونی موفق “ساحل جرسی” (2009-2012) بود.

در سال 1998، پشی اولین آلبوم خود را با نام “Vincent LaGuardia Gambini Sings Just for You” منتشر کرد که شامل آهنگ هایی با الهام از شخصیت او از “My Cousin Vinny” بود. او بعداً یک آلبوم کریسمس و یک آلبوم جاز منتشر کرد.

پشی به عنوان یک فرد خصوصی شناخته شده است و در سال های اخیر تا حد زیادی از انظار عمومی دور مانده است. با این حال، بازی او در “ایرلندی” به طور گسترده مورد تحسین قرار گرفت و این گمانه زنی را به وجود آورد که او ممکن است به طور منظم به بازیگری بازگردد.

پشی کار شو بیز خود را به عنوان یک بازیگر کودک در برنامه تلویزیونی “Star Time Kids” آغاز کرد و قبل از انتقال به سینما به عنوان یک کمدین و خواننده در کلوپ های شبانه اجرا کرد.

یکی از نقش‌های اولیه پشی در فیلم ترسناک «دیوانه» در سال 1980 بود که در آن نقش یک قاتل زنجیره‌ای را بازی کرد.

پشی در ابتدا برای پذیرش نقش تامی دویتو در «رفقای خوب» مردد بود، زیرا احساس می‌کرد که قبلاً نقش‌های سرسخت مشابهی را بازی کرده بود و نمی‌خواست تایپ‌کننده باشد. او توسط کارگردان مارتین اسکورسیزی متقاعد شد که این نقش را بازی کند.

پشی به کوتاه‌خلق بودن شهرت دارد و در سر صحنه با دیگر بازیگران و اعضای گروه وارد مشاجره و دعوا می‌شود.

پشی علاوه بر حرفه بازیگری و موسیقی، دارای رستوران های زنجیره ای موفقی به نام «جوی پی» است.

پشی وارد تالار مشاهیر نیوجرسی شده است و یک ستاره در پیاده روی مشاهیر هالیوود دارد.

پشی دوست صمیمی رابرت دنیرو بازیگر دیگر است و این دو در چندین فیلم با هم ظاهر شده‌اند، از جمله «گاو خشمگین»، «رفقای خوب» و «کازینو».

پشی از همسر سابقش کلودیا هارو که او نیز هنرپیشه است، دختری به نام تیفانی دارد.

پشی زمانی یک بوکسور حرفه ای بود، با رکورد 30 برد و بدون باخت. او در دسته بانتام وزن شرکت کرد و به دلیل سبک مبارزه تهاجمی خود شناخته شده بود.

اولین شکست بزرگ پشی در بازیگری زمانی اتفاق افتاد که در سال 1962 در موزیکال “جانی جونز کوچولو” برادوی انتخاب شد که توسط فرانک سیناترا ساخته شد.

پشی در سال 1990 به آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک راه یافت، همان سالی که در فیلم «رفقای خوب» بازی کرد.

پشی در چندین موزیک ویدیو از جمله “Moonwalker” مایکل جکسون (1988) و “Girls Like You” از Maroon 5 (2018) ظاهر شده است.

شخصیت پشی در فیلم‌های «تنها در خانه»، هری لایم، در ابتدا به عنوان یک شخصیت بسیار جوان‌تر نوشته شده بود، اما پس از انتخاب او برای بازی توسط پشی بازنویسی شد.

پشی علاوه بر حرفه بازیگری و موسیقی، یک گلف باز ماهر است و در چندین تورنمنت گلف افراد مشهور شرکت کرده است.

پشی در سال 2010 به عنوان قدردانی از فعالیت اولیه خود به عنوان یک بوکسور، وارد تالار مشاهیر بوکس نیوجرسی شد.

پشی علیرغم شهرتش برای بازی در نقش‌های سرسخت روی صفحه نمایش، گفته می‌شود که در زندگی واقعی فردی مهربان و سخاوتمند و دارای حس شوخ طبعی است.

شخصیت پشی در سری فیلم های “سلاح مرگبار”، لئو گتز، در ابتدا قرار بود یک نقش یک بار باشد، اما بازی پشی آنقدر محبوب بود که این کاراکتر برای دنباله ها بازگردانده شد.

پشی دوست صمیمی بازیگر و کمدین رادنی دنجرفیلد بود و در چندین فیلم او از جمله «پول آسان» (1983) و «بازگشت به مدرسه» (1986) ظاهر شد.

پشی برای نقش هان سولو در «جنگ ستارگان» در نظر گرفته شد، اما در نهایت به هریسون فورد شکست خورد.

پشی در فیلم کلاسیک «پدرخوانده قسمت دوم» نقش کوچکی دارد و نقش یک جوان هوسباز به نام فرانکی پنتانجلی را بازی می کند.

پشی علاوه بر جایزه اسکار، چندین جایزه دیگر را نیز برای بازیگری خود دریافت کرده است، از جمله یک جایزه فیلم آکادمی بریتانیا، یک جایزه انجمن بازیگران سینما و یک جایزه انجمن ملی منتقدان فیلم.

پشی یک دوستدار حیوانات است و در سازمان های حمایت از حیوانات از جمله ASPCA و Humane Society مشارکت داشته است.

پشی از سال 1999 از بازیگری کناره گیری کرده است، اما در سال های پس از آن گهگاه در فیلم ها و برنامه های تلویزیونی ظاهر شده است. با این حال او اعلام کرده است که قصد ندارد به طور تمام وقت به عرصه بازیگری بازگردد.

بازی پشی در کمدی «وینی پسر عموی من» در سال 1988 مورد تحسین گسترده قرار گرفت و از آن زمان این فیلم به یک فیلم کلاسیک کالت تبدیل شد. پشی برای بازی در نقش وکیل تند صحبت و بی تجربه وینسنت لاگواردیا گامبینی نامزد دریافت گلدن گلوب شد.

پشی همچنین صدای خود را برای چندین فیلم انیمیشن از جمله “فیلم سیمپسون ها” (2007)، “دم یک جنگجو” (2015) و “گرینچ” (2018) قرض داده است.

پشی در ابتدا قرار بود نقش مامور استال را در سریال تلویزیونی «پسران آنارشی» بازی کند، اما در نهایت این نقش را رد کرد.

جدیدترین بازی پشی در فیلم درام جنایی «ایرلندی» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی در سال ۲۰۱۹ بود. بازی پشی در نقش رئیس اوباش راسل بوفالینو به طور گسترده مورد تحسین قرار گرفت و نامزدی جوایز متعددی را برای او به ارمغان آورد.

پشی سه بار ازدواج کرده و طلاق گرفته است و یک دختر به نام تیفانی از ازدواج دوم خود با بازیگر کلودیا هارو دارد.

پشی در طول دوران حرفه ای خود با چندین کارگردان برجسته از جمله مارتین اسکورسیزی، تیم برتون و الیور استون کار کرده است.

پشی به منزوی بودن شهرت دارد و به ندرت مصاحبه می کند یا در انظار عمومی ظاهر می شود. او گفته است که ترجیح می دهد کم حرف باشد و با خانواده و دوستان نزدیکش وقت بگذراند.

نقش پشی در فیلم سال 1989 “سلاح مرگبار 2” شامل صحنه ای بود که در آن شخصیت او، لئو گتز، توسط برق گرفتگی شکنجه شد. بنا به گزارش‌ها، پشی مجبور شد برای این صحنه لباس مخصوصی بپوشد که الکترودهای آن به بدنش وصل شده بود، که آنقدر واقع بینانه بود که باعث سوختگی و کبودی او شد.

بازی در نقش وینسنت وگا در فیلم «داستانی عامه پسند» کوئنتین تارانتینو به پشی پیشنهاد شد، اما آن را رد کرد. در عوض این نقش به جان تراولتا رسید.

پشی در چندین موزیک ویدیو برای هنرمندانی مانند مایکل جکسون، مدونا و بی بی کینگ ظاهر شده است.

پشی یکی از طرفداران پر و پا قرص نیویورک یانکی ها است و شناخته شده است که در بازی های آنها شرکت می کند و در جعبه مالک می نشیند.

پشی در سال 2007 در تالار مشاهیر نیوجرسی در کنار سایر چهره‌های برجسته مانند بروس اسپرینگستین و دنی دویتو ثبت شد.

پشی در پیاده روی مشاهیر ایتالیا در تورنتو، کانادا، یک ستاره دارد تا به کمک او در صنعت سرگرمی قدردانی کند.

شخصیت پشی در فیلم سال 1992 “تنها در خانه 2: گمشده در نیویورک”، هری لایم، به نام شخصیتی که اورسون ولز در فیلم کلاسیک “مرد سوم” بازی کرد، نامگذاری شد.

پشی علیرغم شهرتش برای بازی در نقش‌های سرسخت، در چندین فیلم کمدی نیز ظاهر شده است، از جمله «وینی پسر عموی من»، «تنها در خانه» و «تنها در خانه 2: گمشده در نیویورک».

پشی در موزیک ویدیوی سال 1990 برای آهنگ موفق “Goodfellas” توسط Ice-T که به فیلمی به همین نام ادای احترام می کرد و کلیپ هایی از فیلم را به نمایش می گذاشت، حضور داشت.

بازی پشی در «رفقای خوب» در نقش تامی دویتو بر اساس یک مافوق واقعی توماس دسیمون بود که پشی در حین کار در رستورانی در شهر نیویورک با او آشنا شده بود.

پشی به بداهه‌پردازی برخی از خطوط و اقداماتش در فیلم‌هایش معروف است، از جمله معروف «آیا تو را سرگرم می‌کنم؟» صحنه در “رفقای خوب”.

پشی با رابرت دنیرو در چندین فیلم از جمله “گاو خشمگین”، “رفقای خوب” و “کازینو” کار کرده است. این دو بازیگر در زندگی واقعی دوستان خوبی هستند و از دهه 1970 همدیگر را می شناسند.

بازی پشی از دیوید فری در فیلم “جی اف کی” (1991) الیور استون بحث برانگیز بود و برخی از منتقدان این فیلم را به ترویج تئوری های توطئه در مورد ترور رئیس جمهور جان اف کندی متهم کردند.

پشی علاوه بر فعالیت های سینمایی و موسیقی، یک رستوران نیز هست و مالک چندین رستوران ایتالیایی در نیوجرسی است.

پشی در سال 1998 برای آلبوم “Vincent LaGuardia Gambini Sings Just for You” که از شخصیت او در “My Cousin Vinny” الهام گرفته شده بود، نامزد دریافت جایزه گرمی شد.

پشی علیرغم موفقیتش در هالیوود، به ریشه های نیوجرسی خود نزدیک است و اغلب برای دیدار با خانواده و دوستانش به این منطقه بازمی گردد.