چگونه عینک دید را اصلاح می‌کند؟

تصور کنید بیش از اختراع عینک، زندگی برای میلیون‌ها نفر از افراد، چگونه بوده است. اگر شما نزدیک بین بودید و در شب به آسمان نگاه می کردید، نمی‌توانستید ستارگان را ببینید، حتی قادر به دیدن ابرها و کوههای واقع دردوردست و نیز پرندگانی که در هوا پرواز می‌کردند، نبودید. امروزه، افراد نزدیک بین چون دیگر مردم قادر به دیدن می‌باشند. ما به این دلیل که نور وارد چشمان ما می‌شود و به روی شبکیه چشم که مانند صفحه حساس عکاسی عمل می‌کند، می‌افتد، می‌توانیم ببینیم. اگر نور به جلو یا عقب شبکیه بیفتد، قادر به دیدن نخواهیم بود، به همین دلیل چشم دارای عدسی است تا با تنظیم نور، آن را به نقطه موردنظر بتاباند.

وقتی چشمهای سالم به اشیاء واقع در دور دست نگاه می‌کنند، تصویر بدون هیچ مشکلی به روی شبکیه می‌افتد ولی چنانچه به اشیاء نزدیک مثلاً کمتر از m5 نگاه کنیم، تصویر در پشت شبکه خواهد افتاد. به این ترتیب عدسی چشم عمل تطابق را انجام می‌دهد، یعنی اینکه: ماهیچه های ویژه‌ای منقبض شده و شکل عدسی را تغییر می‌دهند. این عمل باعث افتادن تصویر بر روی شبکیه شده و چشم بوضوح آن را می بیند.

اما در دو صورت عمل تطابق غیرممکن می‌شود: اول آنکه بعلت کهولت و بالا رفتن سن، عدسی های چشم قدرت انعطاف‌پذیری خود را از دست میدهند و نمی‌توانند شکل خود را تغییر داده و نور را به‌موقع متمرکز سازند. دوم آنکه برخی از افراد بطور مادرزادی چشمانی نزدیک بین و یا دوربین دارند.

افرادی که فاصله کانونی چشم آن‌ها بلند است، دوربین نامیده می‌شوند. چون اشیاء دور را خوب ولی اجسام نزدیک را به‌سختی می بینند. گاهی ممکن نیست بتوان تصویر را بر روی شبکیه متمرکز کرد، بنابراین آن‌ها از عینک استفاده می‌کنند. عینک کاری را که می‌کند عدسی های چشمانشان، قادر به انجام آن نیستند. آن‌ها تصویر را بر روی شبکیه متمرکز کرده و بهیچ وجه احتیاجی به تطابق ندارند. ان افراد نزدیک بین فاصله کانونی عدسی چشم آن‌ها است تصویر در طول شبکیه می‌افتد و بنظر تیره و تار است. اگر این فرد عمل تطابق را انجام دهد، یعنی عضلات چشم را منقبض کند، فقط قادر است تصویر را کمی جلوتر بیاورد. بنابراین شخص باید از عینکی استفاده کند که تصویر را به عقب برده و روی شبکیه بیاندازد و آنوقت می‌تواند واضح ببیند.