خداحافظی طولانی ناسا با وویجرها: ناسا در تلاش برای طولانی کردن دوره فعالیت وویجرها، برخی از ابزارهای آنها را خاموش می‌کند
وویجرها، برای ما چیزی بیشتر از فضاپیماها هستند. آنها نشاندهنده کنجکاوی، جاه‌طلبی، فناوری سطح بالا و صبوری ما برای رسیدن به قلمرو ناشناخته‌ها هستند.
آنها بیش از هر دست‌ساخته دیگر بشر از ما فاصله گرفته‌اند.
اما دو فضاپیمای وویجر اکنون وارد مرحله نهایی خود می‌شوند و ناسا یک جدول زمانی بالقوه برای خاموش کردن آنها را در نظر دارد.
وویجر ۱ در حال حاضر بیش از ۲۳ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله گرفته. فاصله‌ای که طی آن ۲۰ ساعت و ۳۳ دقیقه توسط نور طول می‌کشد، در حالی که وویجر ۲ از ما ۱۲ میلیارد مایل یعنی ۱۸ ساعت نوری فاصله دارد. این بدان معناست که دو روز طول می‌کشد تا مهندسان به فضاپیما پیام ارسال کنند و پاسخ دریافت کنند.
هر دو وویجر از کیپ کاناورال در فلوریدا در سال ۱۹۷۷ پرتاب شدند. وویجر ۲ که یک ماه زودتر از ۱ پرتاب شد و برای مطالعه مشتری و زحل طراحی شده بودند تا پنج سال دوام بیاورند.
با این حال، ۴۴ سال است که وویجرها بسیار فراتر اهداف اولیه را طی کرده‌اند. ناسا اکنون در حال برنامه‌ریزی برای خاموش کردن برخی از سیستم‌های وویجرها است به این‌امید که انرژی باقی‌مانده فضاپیماها تا سال ۲۰۳۰ حفظ شود.
انرژی این دو کاوشگر توسط ژنراتور‌های ترموالکتریک رادیو ایزوتوپی (RTG) تأمین می‌شود که انرژی آنها از گرمای واپاشی پلوتونیوم تأمین می‌شود.
با این حال، خروجی این RTGها هر سال حدود چهار وات کاهش می‌یابد و سبب می‌شود که ابزارهای هر دو وویجر یکی یکی خاموش می‌شوند.
وویجر ۱ در حال حاضر تنها چهار ابزار کاربردی دارد، در حالی که وویجر ۲ دارای پنج ابزار است.
برخی تخمین می‌زنند که تا سال ۲۰۲۵ این کاوشگرها خالی از انرٰی می‌شوند و پلوتونیومی که انرژی فضاپیما را تأمین می‌کند، فراتر از حد لازم برای ادامه حیات آنها تجزیه می‌شود. با این حال، دیگران خوشبین‌تر هستند و فکر می‌کنند که وویجرها هنوز می‌تواند در دهه آینده ادامه یابد.
البته همین حالا هم این دو کاوشگر بسیار فراتر از خوشبینی مهندسان ناسا عمر کرده‌اند. در واقع دانشمندان از ۲ سال پیش انتظار داشتند که خاموشی تدریجی دستگاه‌های وویجرها را شروع کنند.
این کاوشگرها تقریباً نیم قرن پیش پرتاب شدند. آن زمان دانشمندان می‌خوستند از فرصت استثنایی همسویی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون که هر ۱۷۶ سال یک بار اتفاق می‌افتد، کمال بهره را ببرند. پس دو ویجر را به مدار پرتاب کنند و از گرانش هر سیاره برای ارسال آنها به سیاره بعدی استفاده کردند.
آنها تمام سیارات غول پیکر بیرونی منظومه شمسی ما را کاوش کردند: مشتری، زحل، اورانوس و نپتون. ۴۸ قمر آنها را دیدند؛ و سیستم منحصربه‌فرد حلقه‌ها و میدان‌های مغناطیسی را بررسی کردند.
با وویجرها آتشفشان‌های فعال در قمر مشتری Io را هم دیدیم. در ضمن وویجر ۲ هنوز تنها فضاپیمایی است که از اورانوس و نپتون بازدید کرده است.
وویجر یک ، سیزده روز پس از ماموریت خود و پیش از رسیدن به فاصله ۷.۲۵ میلیون مایلی، دوربین خود را به سمت زمین برگرداند و اولین عکس از مجموعه زمین-ماه را در یک فریم گرفت. همچنین بعداً عکس تاریخی مشهور به نقطه آبی کم‌رنگ را در ۱۴ فوریه ۱۹۹۰ُ زمانی که از اورانوس عبور کرده بود، از زمین گرفت.
چهار سال بعد، اخترشناس افسانه‌ای، کارل سیگن، اهمیت این عکس را برای حضار در دانشگاه کرنل تشریح کرد و نام «نقطه آبی کم‌رنگ» را ابداع کرد و یکی از پرمخاطب‌ترین سخنرانی‌های تمام دوران را ایراد کرد. در این مورد در اینجا بخوانید:
فضاپیماهای دوقلو از حباب پلاسمای داغ معروف به هلیوپوز که ابتدای لبه منظومه شمسی ما را تعریف می‌کند، فرارتر رفته‌اند.
وویجر ۱ در آگوست سال ۲۰۱۲ به فضای بین ستاره‌ای رسید و وویجر ۲ در ۵ نوامبر ۲۰۱۸ .
با این حال، در حال حاضر هیچ یک از کاوشگرها خارج از منظومه شمسی در نظر گرفته نمی‌شوند. دانشمندان مرز نهایی را ابر اورت Oort Cloud می‌دانند، مجموعه‌ای از اجسام کوچک که هنوز تحت تأثیر گرانش خورشید هستند.
ناسا گفته است که حدود ۳۰۰ سال طول می‌کشد تا وویجر ۲ به لبه داخلی ابر اورت برسد و احتمالاً ۳۰۰۰۰ سال طول می‌کشد تا فراتر از آن پرواز کند.
یک صفحه گرامافون – یک دیسک مسی با پوشش طلای ۳۰ سانتی‌متری که حاوی صدا‌ها و تصاویری نمایاننده تنوع زندگی و فرهنگ روی زمین در هر یک از این وویجرها قرار داده شده است.
فضاپیمای وویجر سومین و چهارمین فضاپیمای انسانی است که فراتر از تمام سیارات منظومه شمسی پرواز می‌کند.
پایونیر ۱۰ و ۱۱ پیش از وویجرها به به منطقه تقریبا بدون تاثیرپذیری از گرانش زمین رسیده بود، اما در ۱۷ فوریه ۱۹۹۸، وویجر ۱ نسبت به پایونیر ۱۰ در فاصله دورتری از زمین و خورشید قرار گرفت تا دورترین دست‌ساخته بشر در فضا باشد.